De weegschaal!

Het is weer september, dus we gaan weer wegen. En dat valt niet altijd mee. Niet voor de mensen die ons wegen en niet voor de mensen die gewogen moeten worden. Tot een jaar geleden had ik thuis niet eens een weegschaal. Ik was zo vaak gepest, beoordeeld en afgerekend op mijn gewicht dat ik er doodongelukkig en neurotisch van werd en er niet meer mee bezig wilde zijn. En dat had ik prima vol kunnen houden, als ik niet mijn paardenhobby had..

Van elk paard op Castellum wordt de stokmaat gemeten, aan de hand daarvan en het ras van het paard is er voor elk paard en elke pony een maximaal ruitergewicht bepaald. Een te zware of te lange ruiter op een paard is in de eerste plaats niet prettig voor het paard, laten we daar eerlijk over zijn. Daarnaast zijn er inmiddels ook eisen van verzekeraars omdat die van mening zijn dat een te grote ruiter een extra risico op ongelukken met zich meebrengt. Ruitergewicht onder de aandacht brengen is dus echt niet bedoeld om ons te pesten of op dieet te zetten, maar wel om ons bewust te zijn van onszelf en wat we vragen van ons paard. Want laten we eerlijk zijn, wij stellen best wel eisen aan ons paard. Het moet braaf zijn, het moet ‘wel wat kunnen’, het moet voorzien zijn van een passend zadel en als wij daar dan zadelpijn van krijgen, lopen we te mopperen. Maar aan welke eisen zou het paard eigenlijk willen dat wij voldoen? Als Jasper kon praten zou hij ons in elk geval vertellen dat hij graag geknuffeld wil worden voor we gaan poetsen. En tijdens het poetsen. En voor het opzadelen. En na het opzadelen. Maar wat zou voor hem (en alle andere paarden en pony’s die bereden worden!) onder het zadel prettig zijn? We rijden allemaal in de les omdat we nog genoeg moeten leren. Een keer uit balans zijn en per ongeluk te hard een hulp geven vergeven onze paarden ons meestal wel. En ze zullen niet kreunen en steunen als hun ruiter te zwaar is, meestal zullen ze zelfs braaf proberen te doen wat er van ze gevraagd wordt. Maar hoe eerlijk is dat eigenlijk? Er zijn dingen die we op het paard moeten leren en waarmee we ons paard dus al genoeg lastig vallen, het ding waarmee we ons paard kunnen helpen zonder hem daarmee te vermoeien is ons eigen lijf.

Ruiterfit

Mijn lijf is een heikel punt, het doet pijn, mijn benen luisteren vaak niet zo goed en het is een wiebelige balans tussen leuk en gezellig doen en mezelf te overvragen en zodoende weer dagen extra pijn te hebben. Maar dat kan nooit een excuus zijn om daar Jasper (of elk ander paard) maar mee op te zadelen. En eigenlijk denk ik dat ook gezonde mensen lang niet altijd zo getraind zijn dat zij hun paard nooit in de weg zitten. Terwijl ze vaak wel heel verontwaardigd reageren op mensen die menen dat paardrijden helemaal geen sport is, omdat het paard immers al het werk doet. Juf Mercedes is vorig jaar september een ruiterfit-groep gestart. Op dinsdagmorgen komen we samen om zonder de paarden (die kijken toe alsof ze water zien branden) aan ons eigen lichaam te werken. Welke spieren gebruik je op het paard en hoe gebruik je ze goed? Hoe train je deze spieren zonder paard en merk je verschil tijdens het rijden? Het antwoord op die laatste vraag is zeker een volmondig ja! Net als dat mijn rijden en mijn samenwerking met Jasper ook verbeterd is sinds ik 10 kilo ben afgevallen. Bewust zijn van je eigen lichaam, de kracht én de beperkingen ervan helpen je zeker een fijnere ruiter voor je paard te zijn. En dat is toch iets wat we allemaal na zouden moeten willen streven. We rijden paard omdat we van paarden houden, dan lijkt het me logisch dat we daarvoor zelf ook ons steentje bijdragen!

Ik ben Rian, samen met Ralf het baasje van Jasper. Inmiddels kom ik al 10 jaar op Manege Castellum en is de stal mijn tweede huis. Ik rijd graag dressuur, oefen met springen en vind carrouselrijden het allerleukst om te doen.