Het paardenhoofd

Nadat ik buiten had gespeeld met mijn vrienden, lag er een lekker hapje voor me klaar. Nadat ik daar wat van had gegeten, vroeg ik me af wat ik zou gaan doen. Liggend een dutje, of gewoon een beetje staan doezelen, zo met mijn borst tegen de wand van mijn stal geleund en mijn hoofd lekker naar buiten. Het werd het tweede, mijn ogen waren half dicht toen ik ineens de schrik van mijn leven kreeg. Er zat iets aan mijn neus! Nog half in dromenland sloeg ik uit met mijn hoofd en ik hoorde mijn tanden in een reflex op elkaar klappen. Tegelijkertijd hoorde ik een gil en iemand zeggen ‘wat een valse rotknol’.

Gelukkig is bovenstaand stukje volledig verzonnen, al kan het ook maar zo de werkelijkheid worden. Want wij mensen vinden paarden hartstikke leuk en lief en als er dan zo’n paardenhoofd de gang in steekt, dan zijn we maar al te vaak geneigd even snel een aai te geven.
Ik betrap mezelf er soms ook op dat ik haast gedachteloos mijn hand uitsteek om een paard een aai op zijn neus te geven. Maar eigenlijk is dat best heel gek. Stel je eens voor dat je ergens rustig staat te staan en iemand die langsloopt geeft je ineens een aai over je bol. Ik zou daarvan schrikken en iets lelijks zeggen, een ander zou schrikken en in zijn schulp kunnen kruipen en weer een ander zou er niet zo erg op reageren. De uitzondering op de regel zou het wel oké vinden en misschien zelfs wel leuk. Wat dat betreft zijn wij mensen net als paarden allemaal verschillend in onze reactie. Maar ook al zullen er paarden zijn die het wel prima vinden om uit onverwachte hoek ineens een aai te krijgen, dat maakt het niet goed om te doen.

Juffrouw Ellen zei eens dat het hoofd van het paard met net zoveel respect behandeld zou moeten worden als de borsten van een vrouw. Daar kom je ook niet zomaar aan, dus waarom doen we dat met een paardenhoofd wel? Ook een hond of kat aai je doorgaans niet zomaar op zijn neus, maar omdat het hoofd van een paard lang is, is dat de eerste plek waar we meestal beginnen als we een paard willen begroeten met een aai. Daar kunnen we immers makkelijk bij, zonder na te denken wat het paard ervan vindt. En als hij laat merken het niet leuk te vinden, dan zijn we nog geneigd om te zeggen dat het paard niet lief doet en soms krijgt ie dan zelfs nog een tik op die gevoelige neus toe.

Afspraken maken:

Zullen we afspreken dat we het voortaan anders gaan doen? Dat we niet meer onnadenkend door de gang lopen en onze handen uitsteken naar de paardenhoofden alsof we ze allemaal een high five op hun neus geven? Dat we onze paarden rustig begroeten, dat we even laten merken dat we er zijn door simpelweg ‘hoi’ te zeggen. En dat we pas beginnen met aanraken als we contact hebben gemaakt met het paard, op het moment dat we weten dat het paard ons ook heeft gezien.
En als het paard ons dan heeft gezien, dan beginnen we niet meteen te aaien op de neus. We beginnen op de hals of op de borst. Het grappige en mooie is dat het het paard dan vaak zelf wel aangeeft of het oké is om bijvoorbeeld aan zijn oren, kaak of neus te komen. Soms door tegen je aan te duwen met zijn neus, soms door juist naar je hand toe te draaien met het stukje waar hij graag even gekriebeld wil worden.
Ook zullen er paarden zijn die niet graag kroelen of knuffelen met mensen. En dat is ook goed, want in principe hebben ze daar elkaar voor. En als je eens kijkt naar waar paarden elkaar krauwen, dan is dat eigenlijk nooit aan hun lippen of neus, dat is hun privé!

Ik ben Rian, samen met Ralf het baasje van Jasper. Inmiddels kom ik al 10 jaar op Manege Castellum en is de stal mijn tweede huis. Ik rijd graag dressuur, oefen met springen en vind carrouselrijden het allerleukst om te doen.